Bunlar da, böyle söyliyerek, yeni bir bid’at fırkası meydâna getirdiler. (Bir işi, bir ibâdeti yapmak, birşeyi yasak etmek için, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” bildirmiş olması lâzımdır. Başka delîl lâzım değildir) dediler. [Düstûr s. 5]. Böylece [Edille-i şer’ıyyeden olan] İcmâ’ ve Kıyâsı inkâr etdiler. Bununla berâber, kendisinin mutlak müctehid olduğunu söylemedi. Çünki söylemiş olsaydı, geçmişini ve bilgisinin derecesini bilenler arasında, buna inanacak kimse olmazdı.

Bir kimsenin bu cemâ’ate dâhil olmasını (Düstûr-ül-amel) şöyle bildirmekdedir: (Kelime-i şehâdet)i söyliyen ve ma’nâsına inanan herkes, bu cemâ’atin a’zâsından olur. Bu cemâ’ate girecek olanın bağlı olduğu fırka, kavm ve bulunduğu memleket ne olursa olsun bir te’sîri yokdur. [S. 5]. Bu yazı gösteriyor ki, müslimân olduğunu söyliyen herkes, ister Kâdıyânî olsun, ister başka bid’at fırkalarının birinde bulunsun, ya’nî hâricî, kaderiyye, mu’tezile, mevdûdiyye ve vehhâbiyye gibi sapıklardan olduğuna bakılmadan, bu fırkaya ortak olabilmekdedir. Ortak olanlar yalnız hadîs-i şerîf ile amel ederler. Selef-i sâlihînin “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” yapdıklarına ve icmâ’a ve kıyâsa kıymet vermezler. Dört mezhebden birine tâbi’ olmazlar. Bununla berâber, islâmiyyete ve tesavvufa ve hakîkate tâbi’ olduklarını söylerler. Bu ise, açık bir dalâlet, şaşkınca bir sapıklıkdır. Teblîg-i cemâ’at denilen bu yol, Cemâ’atül-islâmiyye denilen Ebül’alâ Mevdûdînin sapık fırkasına benzemekdedir.

Kendi emîrlerinin seçilmesinde de diyor ki, (İslâm nizâmında Emîrlik çok mühimdir. Cemâ’at-üt-teblîg içinden seçilen Emîr, islâmiyyetin bildirdiği ulül-emr demekdir. Bunun ma’rûf olan emrlerine her ferdin itâ’at etmesi, Allahın ve Resûlünün emrlerine itâ’at etmek gibi farzdır.) [S. 6] (Emîrin, islâmiyyete uygun olan emrlerine, i’tirâz etmeden itâ’at etmek vâcibdir. Emrlerinin senedlerini, delîllerini araşdırmak câiz değildir. Emrlerini yapmamak, yâhud rızâsına uygun olmıyanı yapmak büyük günâhdır. Allahü teâlânın müâhazesine, azâbına sebeb olur). [S. 7] Görülüyor ki, Emîrlerini Peygamber derecesine yükseltmekdedirler. Sekizinci sahîfesinde diyor ki, (Emîrin, mühim bir emr vereceği zemân, cemâ’atin ileri gelenleri ile müşâvere etmesi, sonra Şûrâ meclisi a’zâları ile müşâvere etmesi, ya’nî bunlara danışması vâcibdir. Reyleri dağılırsa, bunlardan, dilediğini tercîh ederek, bunu emr eder).Görülüyor ki, bunlar yalnız hadîs-i şerîflere ve emîrlerine itâ’at etmekdedirler. Sanki, Kur’ân-ı kerîmde, yalnız emîrlerine itâ’at olunması emr edilmiş, ona itâ’at farz olmuşdur.