Böyle kalblerin söylemeğe başlaması için, istigfâr düâsını üç kerre okumak ve sonra 67 kerre istigfâr söylemek, ya’nî (Estagfirullah) demek lâzımdır. Allahü teâlâ, (tevbe ve istigfâr edeni severim ve günâhını afv ederim) buyuruyor. Tevbe, günâhı işlediğine pişmân olmak, günâh işlemekden hemen vaz geçmek ve bir dahâ yapmamağa karâr vermek ve afv etmesi için Allahü teâlâya yalvarmakdır. Bu dört şeyden biri noksan olan tevbe kabûl olmaz ve günâhı afv edilmez. Tevbeden sonra günâhı tekrâr yaparsa, tevbesi bozulmaz, yeniden günâha girer. Bunun için, ayrıca tevbe etmesi lâzım olur. Hakîkî tevbesi yapılan günâh, muhakkak afv olur. Tevbe yapılmıyan günâh için, Allahü teâlâ, dilerse afv eder, dilerse azâb eder.

ÜÇÜNCÜ RİSÂLE
TEZKİYE-İ EHL-İ BEYT
Kitâbının sonsözü (2.ci kısm)

(Hüsniyye) kitâbındaki küfre sebeb olan alçak iftirâları, yukarıda cevâblandırmış, yehûdîlerin perdelerini yırtarak, islâm düşmanlıklarını ortaya koymuş oluyoruz. Yehûdîlerin arabî dil ile yazmış oldukları (Hakâyık-ul-hakâyık) ve (Elfâz-ı kudsiyye) ve (Ayn-ülhayât) adındaki risâlelerini ele geçiren bir âlimin, bunlara kısaca vermiş olduğu cevâbı da, olduğu gibi aşağıya yazıyoruz.

(Ayn-ül-hayât) risâlesini okuyan bu zât, kitâbın başdan sona kadar, üç halîfeye ve hazret-i Mu’âviyeye ve hazret-i Âişeye ve Ehl-i sünnet âlimlerine “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” karşı çirkin iftirâlarla dolu olduğunu, hepsine söğülüp la’net olunduğunu görmüş, bunları fihrist şeklinde, şöyle sıralamışdır:

Fahr-i âlem “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimiz vefât edince, Selmân ve Ebû Zer ve Mikdâddan “radıyallahü anhüm” başka bütün Eshâb kâfir olmuş. Hazret-i Osmâna söğmek, la’net etmek ve Kâ’b kâfirdir, demek lâzım imiş. Bunlar, dokuzuncu sahîfesi sonuna kadar yazılıdır.

Üç halîfe ile Eshâb-ı kirâmın çoğu, Muhammed “aleyhisselâm”ın dînine düşman imiş ve müşrik imişler. İmâm-ı a’zam Ebû Hanîfe ile Süfyân-ı Sevrî ve Ehl-i sünnetin hepsi kâfir imiş. Vahdet-i vücûd bilgisinde Ehl-i sünnet âlimlerine ve tesavvuf büyüklerine “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” iftirâlar yağdırması, yirmiyedinci sahîfeye kadar sürmekdedir.

Hazret-i Osmân ve zemânında bulunan Eshâb-ı kirâm “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” kâfir imiş. Bunlara la’netler savurmakdadır. Irak ehâlîsinin bir kısmı doğru yoldan ayrılmış,