BİRİNCİ CİLD, 22. ci MEKTÛB
Allahü teâlâ, size islâmiyyetin doğru yolunda ilerlemek nasîb eylesin! Kıyâmet yaklaşdı. Küfr, bid’at ve günâh zulmetleri her tarafı kapladı. Herkes, bu zulmetlerin fırtınalarına yakalanıyor. Böyle bir zemânda, bir sünneti ortaya çıkaracak, bid’atları yok edecek bir kahraman arıyoruz. Peygamberimizin sünnetlerinin ışıkları olmadan, doğru yol bulunamaz. Resûlullaha tâbi’ olmadan, kurtuluş olamaz. Tesavvuf yolunda ilerleyerek, Allahü teâlânın sevgisine kavuşmak için, Allahü teâlânın Habîbine tâbi’ olmak lâzımdır. (Allahü teâlâyı seviyorsanız, bana tâbi’ olunuz! Allahü teâlâ, bana tâbi’ olanları sever) meâlindeki, Âl-i İmrân sûresinin otuzbirinci âyet-i kerîmesi, bu sözümüzün şâhididir. İnsânın se’âdete kavuşması için,âdetlerinde, ibâdetlerinde, kısacası her işinde din ve dünyâ büyüklerinin reîsine benzemesi lâzımdır. Bu dünyâda, herkesin, sevdiğine benzeyenleri çok sevdiğini görüyoruz. Sevgilinin sevdikleri sevilir. Düşmanları sevilmez. Beden ile ve kalb ile erişilebilecek bütün kemâller, yüksek dereceler, Resûlullahı sevmeğe bağlıdır. İnsânın kemâli, bu terâzî ile ölçülür. Bunun için, tâ’atların, ibâdetlerin en kıymetlisi, Allahü teâlânın Evliyâsını, Dostlarını sevmek ve Düşmanlarını sevmemekdir. Çünki, Allahü teâlâyı sevmenin en büyük alâmeti budur. Dostun sevdiklerini sevmek, düşmanlarını sevmemek, insanda kendiliğinden hâsıl olur. Seven kimse, bu husûsda deli gibidir. (Bir kimseye deli denilmedikce, îmânı kâmil olmaz) buyuruldu. Böyle olmıyan kimsenin muhabbetden nasîbi olmaz. Bu işde, (Uzak olmadıkca, yakınlık olamaz) sözüne uymak lâzımdır. Bir takım câhiller, hazret-i Alîyi sevenin, Eshâb-ı kirâmın büyüklerini sevmemesi lâzımdır diyorlar. Bu sözleri doğru değildir. Çünki, birini sevenin, onun düşmanlarını sevmemesi lâzımdır. Dostlarını değil. Allahü teâlâ, Feth sûresinin yirmidokuzuncu âyetinde, Eshâb-ı kirâm için, meâlen, (Birbirlerine çok merhametlidirler) buyurdu. Birbirlerine (rahîm) olduklarını bildirdi. Bu âyet-i kerîme, Eshâb-ı kirâmın, birbirlerine çok ve devâmlı merhametli olduklarını gösteriyor. Merhamete uymıyan, buğz, kin, hased ve adâvetin, aralarında hiç bulunmadığını haber veriyor. Hadîs-i şerîfde, (Ümmetimin en merhametlisi Ebû Bekrdir)buyuruldu. Merhameti en çok olanın, bu ümmete kin ve adâvet etmesi hiç düşünülebilir mi?
Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma (Benim için, bir amel yapdın mı?) dedi. Yâ Rabbî! Senin için nemâz kıldım. Oruc tutdum. Zekât verdim. İsmini zikr etdim dedi. Allahü teâlâ, (Nemâzın sana burhândır [Mü’min olduğuna alâmetdir].