bu îmâna işâret edilmekdedir. İmâm-ı Ahmed ibni Hanbel[1], ilmde ve ictihâdda en yüksek derecede olduğu hâlde, Bişr-i Hâfînin kapısına giderek, bu ma’rifete tâlib oldu. Sebebi soruldukda, o Hak teâlâya benden dahâ çok ârifdir dedi. Ebû Hanîfe Nu’mân-ı Kûfî “rahmetullahi aleyh”[2], ömrünün son iki senesinde, ictihâdı bırakarak, uzlet eyledi. Vefâtından sonra, rü’yâda, (Son iki sene olmasaydı, Nu’mân helâk olurdu) dedi. Uzletinin sebebi, bu ma’rifeti temâmlamak idi. Bu ma’rifetin netîcesi olan, îmânın kemâline kavuşmak idi. Yoksa, ilmde ve amelde, derecesi çok yüksek idi. Hiçbir amel, ictihâd derecesine ulaşamaz. Hiçbir ibâdet, ders vermek makâmına varamaz. Amellerin kemâli, îmânın kemâline bağlıdır. İbâdetlerin nûrâniyyeti, ihlâsın mikdârına bağlıdır. Îmânın kemâli ve ihlâsın mikdârı da, ma’rifete bağlıdır. Bu ma’rifet ve îmân-ı hakîkî fenâya ve ölmeden evvel nefsin ölmesine bağlı olduğu için, fenâsı çok olanın, îmânı kâmil olur. Bunun için, Sıddîk-ı ekberin îmânı, bu ümmetin îmânları toplamından fazla oldu. Hadîs-i şerîfde, (Ebû Bekrin îmânı, ümmetimin îmânı ile dartılsa, Ebû Bekrin îmânı fazla gelir) buyuruldu. Çünki, fenâda, benzeri yok idi. Hadîs-i şerîfde, (Yürüyen ölü görmek isterseniz, Ebû Kuhâfenin oğlunu görünüz!) buyuruldu. Ebû Bekrin fenâya misâl gösterilmesi, fenâdaki kemâline delîldir. Çünki, Eshâb-ı kirâmın hepsinde fenâ hâsıl olmuşdur. Bu ma’rifet kimde hâsıl olursa, müjdeler olsun! Nerde bulunursa, oraya koşmalıdır. Ne yazık ki, aranılması lâzım olan terk ediliyor. Tahrîbi emr olunan, ta’mîr ediliyor. Kıyâmet günü, hangi yüz ve hangi özr ile hesâb verilecek?

İKİNCİ CİLD, 62. ci MEKTÛB

İnsânın şerefi, îmân ile ve ma’rifet iledir. Mal ile ve mevkı’ ile değildir. Îmânın kuvvetlenmesine çalışınız! Ma’rifet derecelerinde yükselmeğe gayret ediniz! Hadîs-i şerîfde, (Âhiret için çalışanı, Allahü teâlâ, her arzûsuna kavuşdurur. Yalnız dünyâ işleri ardında koşanları helâk eder) buyuruldu. Geçim sıkıntısı olanın, bir işde çalışması câizdir. Kazanırsa, iyi olur. Kazanamazsa, bu işin üzerine düşmemelidir. Uğraşmasının sonu gelmez. Zararı artar.

—

[1] Ahmed ibni Hanbel, 241 [m. 855] de Bağdâdda vefât etdi.

[2] Ebû Hanîfe, 150 [m. 767] de Bağdâdda vefât etdi.