Buna Emîr-ül-mü’minîn de denir. Bugün bu imâm yokdur. Bugün müslimânların çeşidli devletleri, hükûmetleri vardır. Müslimânın, bulunduğu memleketin hükûmetine, devletine, Almanya, Fransa gibi, kâfir hükûmet olsalar da, isyân etmemesi, kanûnlara karşı gelmemesi, bölücülük yapmaması, vergilerini vermesi lâzımdır. Kâfir memleketinde dahî, kimsenin mâlına, cânına saldırmaması, herkese iyilik etmesi lâzımdır. Râhatı, huzûru bozmak, fitne çıkarmak harâmdır. Yalan, iftirâ, hîle, hiyânet yapanlara karışmamalıdır. Allahü teâlâ, (ihsân sâhiblerini severim) buyuruyor. Kimseye zarar vermeyeni, hep iyilik yapanı, Allah da sever, herkes de sever.]

Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsînin 1931 de Menemende askerî mahkemede berâetinden sonra yazılan bir şi’r:

İki iydin bugün idrâkini bahş etdi Hudâ,
birisi cisme devâdır, diğeri rûha gıdâ.

Birisi magfiret-i hazret-i Hakdır, bî-şek,
diğeri hasta dile hem devâdır, hem de şifâ.

Rûz-i firkat, bizi etmişdi helâke ma’rûz,
kerem-ü rahmet-i Hak etdi, yeniden ihyâ.

Gitme sen, ölme sen, öldürme bizi, hep var ol,
değeri yok, bu hayâtın, bize sensiz zîrâ.

Dâimâ gamla, kederle, o geçen günlerimi,
bir lisân anlatamaz, bir kalem etmez imlâ.

Neydi o felâket zemânı, elemli günler!
nûr-i rahmet kesilip, oldu karanlık dünyâ.

Ne dimâgımda düşünce, ne kalbimde huzûr,
ah idi her nefesim, zikrim idi vâ-esefâ.

Rahm edüp, defter-i a’mâle geçirmez sanırım,
O cünûn içre olan demleri lutf-i Mevlâ.

İki iydi bize bahş ve inâyet eyledi,
Hâkim-i mutlak olan Hakka bugün hamd ve senâ.

Vasfiye Hanım