Hattâ Ehl-i sünnetin reîsi olan imâm-ı a’zam Ebû Hanîfe “radıyallahü anh”, bir kişinin bildirdiği hadîs-i şerîfi ve hattâ, Sahâbe-i kirâmın sözlerini, kendi anladığından üstün tutmuş, bunlara uymamak câiz değildir, buyurmuşdur.

(Üç halîfeyi öven hadîs-i şerîflerin çokluğunu görerek, buna karşı duramıyacaklarını anlayıp, üç halîfe medh edilmiş ise de, uygunsuz işleri görülmeden önce medh olunmuşdur. Bu övmeler, Onların ölünciye kadar iyi ve îmânlı kalacaklarını göstermez. Çünki, birini, kötülük yapmadan önce, kötülemek doğru olmaz. Bunun için, Emîrülmü’minîn Alî “radıyallahü anh”, İbni Mülcemin işliyeceği cinâyeti biliyordu. Fekat, işlemeden önce, cezâsını vermedi), diyorlar. Hâlbuki, çeşidli hadîs-i şerîfler, üç halîfenin “radıyallahü teâlâ anhüm” ölünciye kadar, iyi ve üstün kalacaklarını, îmânla gideceklerini açıkça bildiriyor. Bunlardan birkaçını yukarıda bildirdik. Sahîh kitâblarda bunlar gibi, dahâ nice hadîs-i şerîfler var. Yapılacağı önceden bilinse bile, suç işlemeden, cezâ verilmez sözü doğru olduğu gibi, kötü olacağı bilinen, cezâ göreceği belli olan kimseyi medh etmek de, doğru değildir. O hâlde, hadîs-i şerîfler ile medh olunan kimse, önce de, sonra da, her zemân iyi ve üstün olur. Bunun için, Emîr “radıyallahü anh”, İbni Mülceme cezâ vermediği gibi onu hiçbir şeklde övmedi. Onu kötülemediği gibi, üstün tutmadı, saymadı. Bu cevâbımızı, Feth sûresinin onsekizinci âyetini açıklarken, dahâ genişleteceğiz.

2- Mâverâ’ünnehr âlimleri “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” buyuruyor ki: Üç halîfe, Feth sûresi, onsekizinci âyetinin (Sana, ağaç altında ellerini uzatarak söz verenlerden Allahü teâlâ râzı oldu. Hepsini sevdi) meâl-i şerîfi ile şereflenenler arasında idi. Bunları kötülemek, söğmek, bunun için küfr olur.

Eshâb-ı kirâmın düşmanları, buna, şöyle cevâb veriyor: (Bu âyet-i kerîme, Allahü teâlânın, söz verenlerden değil, o sözleşmeden râzı olduğunu göstermekdedir. Buna hepimiz inanıyoruz. Bu üçü de, birkaç iyi, güzel iş yapmışdır. Biz bunların kötü iş de yapdıklarını söyliyoruz. Bu kötülükleri, o zemân verdikleri sözü bozmuşdur. Meselâ, Peygamber “sallallahü aleyhi ve sellem” Alînin “radıyallahü anh” halîfe olmasını açıkça emr etdiği hâlde, bu emre uymayıp, kendilerini zorla halîfe yapdılar. Buhârîde de bildirildiği gibi, Fâtımayı “radıyallahü anhâ” incitdiler. (Mişkât) kitâbında, Fâtımatüz-Zehrâyı anlatırken yazılı hadîs-i şerîfde, (Onu inciten, beni incitmiş olur. Beni inciten de, Allahü teâlâyı incitir) buyurulmuşdur. Ahzâb sûresi, elliyedinci âyetinde meâlen,(Allahü teâlâya ve Resûlüne eziyyet edenlere, dünyâda da, âhıretde de la’net olsun) buyuruldu.