Pes getirdi şâh-ı Merdân ol Alî,
Mancınığa koydu bir taş, ol Velî.

Râvî der: Pehlivânlar her biri,
Mancınığa koydu, bir taş iri.

Atdılar herbiri bir iş eyledi,
Kâfirin cânibine teşvîş eyledi.

Ol arada dahî bir taş kalmadı,
Kim ki vardı taş aradı, bulmadı.

Çünki, taş arandı, bulunmadı,
Taş bitince Resûlullah üzüldü.

Çünki başka taş bulunmadı, Resûl,
Ol mubârek hâtırı oldu melûl.

Hak teâlâdan getirdi ol selâm,
Dedi, çünki taş bulunmaz yâ imâm.

Hak teâlâ şöyle fermân eyledi,
Mancınığa girsin aslanım dedi.

Varsın ol içine düşsün kal’anın,
Kim, onun fethi elindedir Anın.

Pes, Resûlullah dedi, kim yâ Alî!
Cebrâîl geldi, dedi kim yâ Velî!

Kim, koyam bu mancınığa ben seni,
Bu hisâra atayım, ey Hak aslanı.

Hiç ziyân erişmez sana uş ben dımân [kefîl],
Feth eden bu kal’ayı sensin hemân.

Şâh-ı Merdân dedi, yüzüm üstüne,
Her ne emr olunduysa, gözüm üstüne.

Yoluna olsun fedâ cânım benim,
Hâtırıma geldi bu mâni’ benim.

Kim beni kal’aya atınız dedim,
Yine dedim iş Hakdır, ben ne diyem.

Pes, Resûlullah dedi kim Enbiyâ!
Her ne endîşe ede yâ Evliyâ.

Düşe Hakkın işine ol mutâbık,
Muhâlif olmaz, olur ol muvâfık.