• Ebû Berâ, Resûlullaha “sallallahü aleyhi ve sellem” iki atı ve iki deveyi hediyye olarak gönderdi. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, eğer bir müşrikin hediyyesini kabûl etseydim, Ebû Berânın hediyyesini kabûl ederdim, buyurdu. Dediler ki, yâ Resûlallah! Onun büyük bir çıbanı var, hiçbir ilâc fâide vermemiş. Şifâya kavuşmak için size bu hediyyeleri göndermiş. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” eline bir kesek alıp mubârek ağzının suyunu bu keseğe sürdü. Bunu suya koysun ve suyundan içsin buyurdu. Ebû Berâ böyle yapdı ve tam şifâya kavuşdu.

• Hicretin dördüncü senesinde vuku’ bulan Recî’ gazvesinde, Âsım bin Sâbit “radıyallahü anh” şehîd oldu. Düşmânlar başını kesip, Sa’d kızı Selâkiye götürmek istediler. Âsım bin Sâbit “radıyallahü anh”, Uhud savaşında o kadının kardeşini öldürmüşdü. Bu sebeble her kim Âsımın başını getirirse ona yüz deve vereceğim ve Âsımın kafa tasıyla şerâb içeceğim diye ahd etmişdi. Allahü teâlâ Âsım bin Sâbitin “radıyallahü anh” cesedinin çevresine pekçok arı gönderdi. Başını kesmek için kim yaklaşırsa, arılar yüzünden gözünden sokup şişiriyorlardı. Neredeyse öleceklerdi. Gece arılar çekilir, o zemân gelip başını kesip alırız diyerek, dönüp gitmek zorunda kaldılar. Gece yağmur yağdı. Büyük bir sel gelip, Âsım bin Sâbitin “radıyallahü anh” cesedini alıp götürdü. Emîr-ül mü’minîn Ömer “radıyallahü anh” şöyle demişdir: Âsım bin Sâbit hiçbir müşriği kendine dokundurmamak için söz vermişdi ve sözünde durdu. Şehîd oldukdan sonra da Allahü teâlâ onu kâfirlerin dokunmasından korudu.

• Habîb bin Adî “radıyallahü anh” Recî’ vak’asında esîr düşdü. Onu Mekkede müşriklere yüz deveye satdılar. Müşrikler onu uzun zemân habs etdiler. Bir gün bakdılar ki, tâze üzüm yiyordu. Hâlbuki o sırada Mekkede aslâ tâze üzüm yokdu. Bu üzümü nereden buldun diye sordular. Bu Allahü teâlânın bana verdiği bir rızkdır, dedi.