• Bir zât şöyle anlatmışdır: Bir gün İmâm-ı Muhammed Bâkırın “radıyallahü anh” huzûruna girmek için izn istedim. İçerde kardeşlerinden birkaç kişi vardır. Biraz bekle, buyurdu. Biraz sonra huzûrundan oniki kişi çıkdı. Dar elbiseler giymişlerdi. Selâm verip geçdiler. Sonra ben içeri girdim. Huzûrundan çıkanları tanımadığımı ve kim olduklarını sordum. Bunlar cinnîlerden olan kardeşlerinizdir. Sizin gelip, harâm ve halâlden sorduğunuz gibi, onlar da gelip soruyorlar, buyurdu.

• Muhammed Bâkır hazretlerinin oğlu Ca’fer-i Sâdık “radıyallahü anhümâ” şöyle demişdir: Bir gün babam, ömrümden beş seneden fazla kalmadı, buyurmuşdu. Vefât edince hesâbladım. Tam beş sene geçmişdi.

• Bir zât şöyle anlatmışdır: İmâm-ı Muhammed Bâkır “radıyallahü anh” ile berâber Mekke ile Medîne arasında yolda idik. O katıra binmişdi. Ben de bir merkebe binmişdim. Bir ara dağdan aşağı bir kurd geldi, yaklaşdı ve iki ayağını katırın eğerine koyarak birşeyler söyledi. Muhammed Bâkır “radıyallahü anh” dinledi. Sonra yürü git, dediğini yapdım, buyurdu. Bana dönerek: Kurt ne dedi biliyormusun, diye sordu. Allahü teâlâ ve Resûlü ve Resûlullahın oğlu dahâ iyi bilir, dedim. Kurt dişisinin bir ağrıya tutulduğunu söyledi. Düâ ediniz de kurtulsun ve senin dostlarından hiç kimseye benim neslim musallat olmasın, dedi. Ben de düâ etdiğimi söyledim, buyurdu.

• Selefden bir zât şöyle anlatmışdır: Mekkede idim. Muhammed Bâkırı “radıyallahü anh” görmeği çok arzû etdim. Yola çıkıp, Medîneye gitdim. Medîneye vardığım gece şiddetli yağmur ve soğuk vardı. Gece yarısı Muhammed Bâkırın “radıyallahü anh” evinin kapısına gitdim. Kapıyı çalayım mı, yoksa sabâhı bekleyeyim mi diye düşünüyordum. O sırada Muhammed Bâkırın “radıyallahü anh” sesini duydum. Câriyesine, falan kimse için kapıyı aç, bu gece yağmura tutulmuş ve soğukdan üşümüş, diyordu. Kapı açıldı, içeri girdim.