Yakında bir yerden esîr satıcısı gelecek, falan yere konaklayacak buyurdu. Bir başka def’a huzûruna gitdiğimizde söylediği satıcının geldiğini haber verdiler. O bir kese dinârı verip, bununla bir câriye satın al, buyurdu. Satıcıya gitdik. Bütün câriyeleri satdığını, ancak birbirinden güzel iki câriye kaldığını söyledi. Görelim dedik. Getirdi, birini beğendik. Kaça satarsın, dedik, yetmiş altına dedi. Biraz ikrâm et, dedik. Yetmiş dinârdan bir kuruş aşağı olmaz, dedi. Keseyi verip, bu kesenin içinde ne kadar altın varsa al, biz ne kadar olduğunu bilmiyoruz, dedik. Orada saçı sakalı ağarmış bir kimse vardı. Altınları sayın, dedi. Satıcı, eksik çıkarsa vermem, dedi. Ak sakallı kimse ısrâr etdi ve keseyi açıp saydık. Tam yetmiş altın çıkdı. Câriyeyi alıp, İmâm-ı Muhammed Bâkırın huzûruna getirdik. Oğlu Ca’fer-i Sâdık da orada idi. Satıcı ile aramızda geçenleri anlatdık. Allahü teâlâya şükr etdi. Sonra câriyeye bâkire misin, dul musun diye sordu. Câriye, bâkireyim deyince, hiçbir câriye, câriye satıcısının elinden kurtulamaz. Sen nasıl kurtuldun, dedi. Câriye dedi ki, satıcım ne zemân benim yanıma gelse ve bana kast etmek istese, beyâz sakallı bir ihtiyâr zât gelir, ona bir tokat vurarak benden uzaklaşdırırdı. Bu hâl bir kaç def’a böyle oldu. Sonra İmâm-ı Muhammed Bâkır oğlu Ca’fer-i Sâdıka, bu câriyeyi al götür, buyurdu. Ca’fer-i Sâdık “radıyallahü anh” o câriye ile nikâhlanıp, evlendi. Ondan oğlu Mûsâ Kâzım doğdu “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”.

• İmâm-ı Muhammed Bâkır “radıyallahü anh” bir gün Medînede bir cemâ’at ile birlikde oturuyordu. Âniden mubârek başını önüne eğdi. Bir müddet öyle kaldıkdan sonra, başını kaldırdı ve şöyle buyurdu: Bir kişi bu Medîneyi görmeğe gelecek. Dört bin kişilik ordusuyla üç gün çok kimseyi öldürecek. Ondan büyük zarar göreceksiniz. Bu hâdise gelecek sene olacakdır. Kesinlikle bilesiniz ki, bu söylediklerim doğrudur. Bundan sakınınız! Medîneliler bu sözlerine inanmadılar. Sâdece az bir gurub kimse ve Hâşimoğulları inandılar. Çünki, Hâşimoğulları İmâm-ı Muhammed Bâkırın “radıyallahü anh” her sözünün doğru olduğunu bilirlerdi.