Bir sene sonra İmâm-ı Muhammed Bâkır ve onun sözlerine inananlar âileleriyle birlikde Medîneden çıkdılar. Sonra Nâfi’ bin Ezrâk, ordusuyla Medîneye geldi. İmâm-ı Muhammed Bâkırın bildirdiği gibi çok kimseyi katl etdi. Bu hâdiseden sonra, Medîneliler İmâm-ı Muhammed Bâkırın “radıyallahü anh” her sözü doğrudur, her sözüne inanırız, ne söylerse sözünden çıkmayız. Çünki o, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” Ehl-i beytindendir. O aslâ yalan söylemez, dediler.

İMÂM-I CA’FER-İ SÂDIK
“radıyallahü anh”

İmâm-ı Ca’fer-i Sâdık “radıyallahü anh” oniki imâmın altıncısıdır. Künyesi Ebû Abdüllahdır. Künyesine Ebû İsmâ’îl de denilmişdir. Lakablarından en meşhûru Sâdıkdır. İmâm-ı Muhammed Bâkırın oğludur. Annesi Ümmü Fermûdedir. Ümmü Fermûde, hazret-i Ebû Bekrin torunu Kâsım bin Muhammedin kızıdır. Ümmü Fermûdenin annesi ise Esmâ bin-ti Abdürrahmân bin Ebî Bekr-is-Sıddîkdır “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”. Bu sebeble Ca’fer-i Sâdık “radıyallahü anh” “Ebû Bekr-i Sıddîk beni iki def’a dünyâya getirdi” buyurmuşdur. Bu sözüyle bir neseb yönünden, bir de ma’nevî yönden bağlılığına işâret etmişdir. Çünki, tesavvuf yolunun silsilesi iki olup, biri babası İmâm-ı Muhammed Bâkıra, ondan İmâm-ı Zeynel’âbidîne, ondan hazret-i Hüseyne, ondan hazret-i Alîye ulaşır. [Bu yol (Vilâyet yolu)dur.] İkinci silsilesi annesinin babası Kâsım bin Muhammed bin Ebî Bekre ulaşır. Ondan Selmân-ı Fârisîye, ondan da hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîka ulaşır. [Bu yol(Nübüvvet yolu)dur.] Nitekim, hazret-i Îsânın “salevâtullahi alâ nebiyyinâ ve aleyhi”, “Bir kimse iki kerre doğurulmadıkca” [ya’nî, vilâyet mertebesine de ulaşmadıkca, âlem-i melekûta yol bulamaz] buyurduğu söz, bu ma’nâya işâretdir.

Ca’fer-i Sâdık “radıyallahü anh”, Medînede hicretin sekseninci senesinde doğdu. Hicretin seksenüçüncü senesinde, Rebî’ül-evvel ayının yirmi yedisinde pazartesi günü doğduğu da söylenmişdir.