Nakl ederler ki, Enes bin Mâlikin “radıyallahü anh” tarlalarını ekip biçen kimse, kendisine arâzînin kurak kaldığını, suya ihtiyâcı olduğunu söyledi. Abdest alıp iki rek’at nemâz kıldı ve düâ etdi. Bir parça bulut gelip, tarlalarının üzerini kapladı. Yaz günlerinde idi. Tarlalarının üzerine o kadar yağmur yağdı ki suya doyurdu. Sonra hizmetcisini gönderip, yağmur nerelere yağmış git bak bakalım, dedi. Hizmetci gidip bakdı ve yağmur sizin arâzinizin dışına çıkmamış diye haber getirdi.

SÂBİT BİN KAYS “radıyallahü teâlâ anh”

Sâbit bin Kays “radıyallahü anh” şöyle anlatmışdır: Bir seriyyeye çıkmışdık. Düşmânın câsûslarını gördük ve kaçmağa başladık. Arkadaşlarımızdan birisinin atı tökezledi. Atından uyluğunun üzerine düşdü. Uyluğu kırılmışdı ve kemikleri sanki hurma çekirdekleri gibi parçalanmışdı. Onu bir ata bindirmek istedik, mümkin olmadı. Beni katl edin dedi. Çâresiz onu orada bırakıp gitdik. Bir gün ve bir gece yol aldık. Bir de bakdık, o arkadaşımız arkamızdan yetişdi. Ayağı temâmen iyileşmişdi. Sanki aradan bir sene geçmiş gibi iyileşmişdi. O kimse bize şöyle anlatdı: Beyâz ata binmiş bir kimse yanıma geldi. Elini uyluğuma sürdü ve bana, meâl-i şerîfi, (Eğer yüz çevirirlerse, de ki, Allah bana yeter, Ondan başka ilâh yokdur, yalnız Ona güveniyorum, O arş-ı azîmin Rabbidir) olan, Tevbe sûresi 129.cu âyet-i kerîmesini oku, dedi. Okudum, uyluğum iyileşdi.

TEMÎM-İ DÂRÎ “radıyallahü teâlâ anh”

Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Tebük gazâsından dönünce, Temîm-i Dârî, Dâriyînden bir cemâ’at ile birlikde gelip müslimân olmuşdu.

Nakl edilir ki, hazret-i Ömerin “radıyallahü anh” halîfeliği sırasında Medînede Hurrede bir yangın çıkdı. Hazret-i Ömer, Temîm-i Dârînin yanına gidip, haydi kalk, bu ateşin yanına gidelim, dedi. Yâ Emîr-el mü’minîn! Ben kimim ki, dediyse de, hazret-i Ömer “radıyallahü anh” çok ısrâr etdi.