Hem de biri, Nebî ile, müdâm,
sohbet ederek, söylese kelâm.

Sözlerindeki lezzet ile, ol,
kul olurdu, kabûl etse Resûl.

Etmişdi Onu, Hallâk-ı ezel, hüsn-i ahlâkla,
bî misl-ü bedel.

Yâ Resûlallah! gücüm yok medhine,
yaratıldık hep, senin hurmetine.

Hâsılı, ey Şâh-ı iklîm-i vefâ,
sana cânım da fedâ, herşey fedâ!]

Ma’lûm ola ki, islâmın şartlarının birincisi, kelime-i şehâdet getirmekdir. Ya’nî “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve Resûlühü” demekdir. Hakîkî îmân, bu iki husûsun ma’nâsına cân-ı gönülden kesin olarak inanmak, tasdîk etmekdir. Ya’nî, evvelâ Hak Sübhânehü ve teâlânın Vahdâniyyetini ikrâr edip, inanmak ve ikinci olarak; hazret-i Muhammed Mustafânın “sallallahü aleyhi ve sellem” nübüvvetini ve risâletini söyleyip, kabûl etmekdir. Hak celle ve alâ hazretlerinin Vahdâniyyetini ikrâr ve tasdîk; ancak nübüvvet kaynağından alarak, inanmak ile mu’teberdir. Sâdece aklî delîller ile iktifâ edip, felsefeciler gibi, Nübüvvet kaynağından almadan inanmak, kurtuluşa ve yüksek derecelere ulaşdırmaz. Bütün se’âdetlerin sermâyesi ve bütün ni’metlerin yüksek mertebesi, hazret-i Muhammed Mustafânın “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” nübüvvetine ve risâletine inanmakdır. Ya’nî (ikrârün bil lisân ve tasdîkun bil cenândır) [ya’nî lisânı ile söyleyip, kalbi ile tasdîk etmekdir]. Böyle inanmak demek de, Onun teblîg etdiği bütün ahkâma ve Ondan gelen bütün hükmlere inanmağı ve tasdîk etmeyi îcâb etdirir. Bu tasdîk ve îmânda asl olan, yaratılışın aslında Resûlullah aleyhisselâm ile bir münâsebet, bir benzerliğin bulunmasıdır. İnsanlar bu benzerlik ve münâsebet husûsunda birbirinden farklıdırlar.